Wat heerlijk om weer aan het werk te zijn in de KunstKnaller! De afgelopen weken heb ik de beeldende activiteiten vooral ín de groep gedaan. Het was even zoeken naar wat wel en niet kon i.v.m. de richtlijnen rondom afstand houden en schoonmaken. Dit is de eerste keer dat ik weer met kinderen in ons atelier ‘De KunstKnaller’ aan het werk ben. De kinderen genieten en ik ook!
We werken aan vorm en restvorm, aan positief en negatief. Vandaag geef ik een instructie en volgende week gaan we vanuit die instructie een poster of menukaart maken voor het thema ‘restaurant’ waar de kinderen mee bezig zijn.
De kinderen verkennen het materialen, proberen uit. Ik geef instructie op vorm en restvorm, waarna we in de eerste instantie allemaal dezelfde cirkel maken. Ik doe voor en de kinderen doen na. Daarna bedenken de kinderen een eigen vorm in positief en negatief en kijken we naar werk van andere makers, om vervolgens weer aan de slag te gaan. Het beeldmateriaal brengt de kinderen nog verder op verhaal en er wordt verder geëxperimenteerd. De techniek is nog best moeilijk, daardoor ontstaan er tijdens het maken bedoelde maar ook onbedoelde creaties.
Voordoen en nadoen…. ik doe dat bewust in deze activiteit maar het voelt gek. Het voelt alsof ik met de kinderen op weg ben naar een waslijn vol dezelfde ‘werkjes’. En dat is iets waar we binnen kunsteducatie op school juist al lang van weg zijn. Ben ik nu op de weg terug? Tegelijk weet ik dat dit voor- en nadoen voor nu goed is. Waarom voelt dit anders dan een gewone instructie waarin ik ook vaak een techniek voor doe? Is het anders omdat de kinderen me nu stap voor stap nadoen? Ik denk het. Maar imiteren is een mooie manier om te leren. Het is een visuele instructie. Daarnaast vind ik dat ruimte geven voor het experiment niet betekent dat je als leerkracht niks mag of moet aanreiken. Juist door deze techniek aan te reiken, samen te doen en te oefenen, kunnen de kinderen er daarna mee spelen.
